17 Νοέμβρη. Αθώο θύμα μιας ιδέας...

Μέσα στη βουή του κόσμου μη με χαιρετάς δε θα σε ακούσω μου λεγες "Μη μου μιλάς δε σε λαμβάνω". Τότε κατάλαβα. Τα πάντα ήταν στη σφαίρα του μυαλού σου, μέσα από τις σχισμές που ξέχασες να κλείσεις, σε ένα βράδυ που δεν ξέχασε κανείς μας. Δε σε έφαγαν τα πυροβολητά, δε σε τρόμαξε η ησυχία, παρά μόνον οι φωνές στην κραυγή της μοναξιάς τους. Κι ήσουν κ εσύ μόνος, το ξέραμε, αλλά δεν το ένιωθες κοντά μου, γιατί ξεχνούσα να στο μεταδώσω, όταν σε έβλεπα. Ήταν εκείνοι οι οφθαλμοί, που παρακαλούσαν Αγάπη και εκείνη η καρδιά σου που μάταια, πολύ μάταια βασανιζόταν στα πρόθυρα του καλού, του αγαθού και των κόμπλεξ σου. Μα εκείνο το βράδυ όλα τα ξέχασες, κάποια επειδή δε σου εμφανίστηκαν καν μπροστά σου και κάποια που πολέμησες εσύ. Εσύ, που δεν πολέμησες ούτε μια μύγα στο δωμάτιο, εκείνο το βράδυ δολοφονούσες τα κόμπλεξ ένα ένα. Δε θα ξεχάσω εκείνο το βλέμμα σου δε μου το είχες ξανά δείξει ποτέ, εκείνη τη ματιά που δεν εκλιπαρούσε για τίποτα, μα απαιτούσε. Και κάπως έτσι άρχισε να πλέκεται το νήμα της ζωής σου, που η κλωστή του σαν καινούρια εμφανιζόταν σαν αχρησιμοποίητη πρόβαλε. Κι ήταν εκείνο το βράδυ εκεί να απορρίψει την επιβίωση, μα ήταν μικρή η κλωστή και γρήγορα γυρνούσαν τα γρανάζια του νήματος. Στη γραμμή των πρώτων που μπήκες. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Σήκωναν τα γκλομπ και σε χτυπούσαν κι εσύ το βήμα δεν ήξερες πίσω. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Γύρισε και σε έφτυσε στη μούρη κι εσύ του είπες δεν είναι δικό σου το φταίξιμο έλα μαζί. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Σε έσπρωξε πίσω, γιατί δεν έφταιγε, μα αυτά του έμαθαν να κάνει. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Σε έριξε πάνω σε ένα αμάξι και εσύ συνέχιζες να τη λες "ελευθερία το ιδανικό". Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Σε χτύπησαν άλλοι 4 κι έβγαζες αίμα από το κεφάλι. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Δε σταμάτησες το ισχυρό να φωνάζεις. Πού πήγε το κόμπλεξ σου;Ήρθε κάποιος και στην αιμορραγία με σίδερο σε χτύπησε. Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Κι εκεί ξεψύχησες βγάζοντας μια κραυγή. Για Πες μου Τώρα Πού πήγε το κόμπλεξ σου; Κι ήταν17 Νοέμβρη 1973 κι Όλα έμπαιναν στην τελική τους ροή...

Γράφει η Καραμολέγκου Θάλεια, μέλος της συντακτικής ομάδας