Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake)

του Αλέξανδρου Σαραντάκη

 

Το 2016, ο σπουδαίος Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς – σε συνεργασία με τον επί δεκαετίες συνεργάτη του και εξαιρετικό σεναριογράφο Πολ Λάβερτι- μας έδωσε μία ακόμη πολύ καλή κινηματογραφική δουλειά. Αναδεικνύοντας την πολιτικοποιημένη του σκοπιά, καταπιάνεται με τη σύγχρονη βρετανική πραγματικότητα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της σύγχρονης εποχής. 

Ο Ντάνιελ Μπλέικ, ύστερα από πολλά χρόνια εργασίας ως ξυλουργός, δεν δύναται πλέον να εργαστεί, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει. Προκειμένου να μπορεί να ζήσει, έρχεται αντιμέτωπος με ένα «δαιδαλώδες» γραφειοκρατικό σύστημα που απαξιώνει και υποβαθμίζει τον ίδιο, όπως και πολλούς άλλους ανθρώπους. 

Η ταινία συγκινεί με το ρεαλισμό της, καθώς εισάγει το θεατή σε προβληματισμό σχετικά με την απανθρωπιά ,με την οποία μπορεί να οπλιστεί ο κρατικός μηχανισμός εις βάρος των ανθρώπινων κοινωνιών, οδηγώντας στην ψυχοσωματική «αποσάρθρωσή» τους. Ο Πρωταγωνιστής Ντέιβ Τζόουνς βρίσκεται σε μία από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της καριέρας του, ενώ η Χάιλι Σκουάιερς τον πλαισιώνει υποδειγματικά με την ερμηνεία της.

Η πληθώρα διακρίσεων σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ήταν αναμενόμενη, με την ταινία να αποσπά υποψηφιότητες και βραβεία, ανάμεσα στα οποία ο Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών το 2016, Σεζάρ (βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2017, όπως και τρία βραβεία BAFTA (βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) επίσης το 2017.