Είναι Επιστήμη

Στην φυσική, αδράνεια ονομάζουμε την τάση που έχει κάθε σώμα να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής του κατάστασης και επομένως της ταχύτητάς του. Δεν εμφανίζουν όμως όλα τα σώματα την ίδια αδράνεια. Όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα ενός σώματος, τόσο δυσκολότερα μπορεί να μεταβληθεί η ταχύτητά του, άρα τόσο μεγαλύτερη είναι η αδράνεια. Προκύπτει, λοιπόν, ότι η μάζα ενός σώματος είναι το μέτρο της αδράνειας του, δηλαδή της αντίστασης που παρουσιάζει το σώμα στη μεταβολή της κινητική του κατάστασης.

Αν υποθέσουμε αρχικά πως η μάζα μας αποτελείται από εγωισμό και ναρκισσισμό, τότε αυτό σημαίνει πως όσο μεγαλύτερο είναι το Εγώ μας, τόσο περισσότερο αδρανείς παραμένουμε. Αν πάλι υποθέσουμε πως ένας από εμάς βρίσκεται σε αδράνεια, σύμφωνα με τον Νεύτωνα, θα παραμείνει σε κατάσταση ηρεμίας εκτός κι αν μια καθαρή εξωτερική δύναμη ενεργήσει, είτε αυτή προέρχεται από τη βαρύτητα, την τριβή, την επαφή, ή κάποια άλλη πηγή. Η αδράνεια εξ’ορισμού, άλλωστε, είναι μια αντίσταση στην αλλαγή αλλά η αλλαγή παραμένει μια μεταβλητή που αλλάζει συνεχώς. Η ίδια αυτή μεταβλητή έχει αλλάξει την κινητική μου ενέργεια, την ταχύτητά μου, ακόμα και την κατεύθυνσή μου.

Στα μαθηματικά, δύο ευθείες που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ή θα είναι παράλληλες ή θα τέμνονται. Οι παράλληλες όσο κι αν προεκταθούν δεν θα συναντηθούν ποτέ. Οι τεμνόμενες, από την άλλη, τέμνονται σε ένα σημείο τομής και συνεχίζουν την κίνησή τους παίζοντας με τις πιθανότητες ότι ίσως κάποια στιγμή ξανασυναντηθούν. Κι αν εμείς, δυο ευθείες στο ίδιο επίπεδο, δεν ξέρουμε ποιος από εμάς βρίσκεται σε αδράνεια; Κι αν είμαστε σε συνεχή κίνηση, πως ξέρουμε αν είμαστε τεμνόμενες ή παράλληλες; Ακόμα κι αν είμαστε τεμνόμενες, η σύγκρουση, το αναπόφευκτο σημείο τομής μας, είναι μια μεταβλητή στην αδράνειά μας και τα σώματά μας θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν εις άπειρον σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ή μπορεί η σύγκρουσή μας να επιβραδύνει και να σταματήσει την κίνησή μας και να παραμείνουμε μαζί σε εκείνο το σημείο τομής. Μαζί, αλλά σε κατάσταση νηνεμίας, μέχρι μια άλλη δύναμη συγκρουστεί με τα σώματά μας.

Ωστόσο, δεν βλέπω κάτι τέτοιο για εμάς. Η επιτάχυνσή μας έχει μεταβληθεί. Και το αναπόφευκτο δεν είναι πλέον η σύγκρουση γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι στο βαρυτικό πεδίο του σύμπαντός μας και σε αντίθεση με την αμοιβαία έλξη μεταξύ μας, τα σωματίδια μας παραμορφώνουν τον χωροχρόνο εξαιτίας της μάζας τους, και αυτή η παραμόρφωση είναι αυτή που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως «δύναμη». Η μεταβλητή εκείνη δύναμη που θα μας ωθούσε στην σύγκρουση, στο σημείο τομής δύο ευθειών, στην ένωση δύο σωμάτων. Των δικών μας σωμάτων.Τι γίνεται αν κάποιος σου έλεγε ότι υπάρχει μια απλή φόρμουλα για την αλλαγή, και ότι η αλλαγή αυτή μπορεί να εκφραστεί ως μια μαθηματική εξίσωση; Η αρχική διατύπωση υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρεις βασικές μεταβλητές που αποφασίζουν πόσο έχει νόημα η αλλαγή και το κατά πόσον ή όχι η αντίσταση στην αλλαγή μπορεί να ξεπεραστεί.

Πιστεύω, ωστόσο, πως είμαστε δυο ψυχές σε αρμονική κίνηση και όχι σε κατάσταση αδράνειας γιατί ο,τι βιώνουμε τώρα είναι μεταβλητές που αλλάζουν συνεχώς την υπόστασή μας αλλά μην ανησυχείς, γιατί δεν νομίζω να έρθουμε αντιμέτωποι με όλες τις μεταβλητές και να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εξίσωση. Αλλά, αν πάλι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και αγγίξεις την ψυχή μου, να είσαι σίγουρος πως θα κάνουμε τις απαραίτητες μαθηματικές πράξεις για να ξαναπροεκταθούμε στο άπειρο.

Είναι επιστήμη.

Λυπάμαι.

{Αναδημοσίευση από Letters to Demian.}

Γράφει η Κασσιόπη Ράσσα, φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βερόνας