Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά…

Μένοντας, έστω και για λίγο καιρό στην άκρη του δρόμου παρατηρώντας, πολλά είναι εκείνα τα συμπεράσματα που μπορείς χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να καταλήξεις. Συμπεράσματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο σε βάζουν σε μία διαδικασία ανασυγκρότησης, η οποία με την σειρά της οδηγεί στο δίχως άλλο στην αποσαφήνιση των περίφημων αυτών συμπερασμάτων, έπειτα στην επαναδιαπραγμάτευση και τέλος στον επαναπρογραμματισμό του συνολικού  πλαισίου δράσης.

Μπροστά φαίνεται ένα δρόμος πολυσύχναστος, γεμάτος από κόσμο. Ο καθένας τρέχει προς μία διαφορετική κατεύθυνση, πολλοί σκοντάφτουν επάνω σε περαστικούς ή σε αντικείμενα. Κάποιοι βλέπεις να έχουν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους την σφοδρή επιθυμία να βγουν έξω από αυτόν τον δρόμο, να σταθούν για λίγο απέναντι στην πολυθρόνα να ξαποστάσουν και ας φαίνεται παλιά, χαλασμένη και εξαντλημένη από τους τόσους ταξιδιώτες που βρήκαν το κουράγιο για κάτι περισσότερο.

Δίπλα στην πολυθρόνα στέκεται αγέρωχο ένα βαρύ δερματόδετο βιβλίο, κουρελιασμένο παρατηρώντας και εκείνο τους περαστικούς. Ο τελευταίος που είχε καθίσει στην πολυθρόνα μετά από ώρες συλλογισμού αποφασίζει να το πάρει στα χέρια του να δει τι είναι αυτό το βιβλίο. Πιάνοντάς το ένιωσε μία ζεστασιά περίεργη να κυριεύει όλο του το σώμα, ένα συναίσθημα περίεργο, που δεν μπορούσε να περιγράψει με λέξεις απλές. Ήταν κάτι το τόσο ανεξήγητο, αλλά συνάμα και τόσο γνώριμο, τόσο…

Ωστόσο, όταν το άνοιξε έμεινε έκπληκτος. Κανείς θα περίμενε να είναι γεμάτο από ιστορίες άλλες γραμμένες με το χέρι και άλλες όχι. Αυτό που αντίκρισε ήταν μερικές κενές σελίδες, έπειτα ένα μήνυμα που έγραφε: « όλα είναι μέρος του παιχνιδιού, εσύ είσαι το παιχνίδι, είσαι και το πιόνι». Τι να σήμαινε άραγε αυτό; Μάλλον κάποιος τρελός περαστικός φαίνεται πως ήθελε να αφήσει το στίγμα του. Φυλλομετρώντας το υπόλοιπο του βιβλίου συνειδητοποίησε ότι πέρα από αυτό το μήνυμα δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Αποφασίζει, αν και δεν ήταν καθόλου σίγουρος να χρησιμοποιήσει την υπέροχη πένα που στεκόταν ακριβώς δίπλα στη πολυθρόνα σε μία μικρή θήκη ειδικά φτιαγμένη για εκείνη. Μία θήκη ξύλινη, καλογυαλισμένη και μία πένα που βλέποντάς την νόμιζες ότι έχει τον δικό της χαρακτήρα. Αμέσως μόλις σχημάτισε το πρώτο γράμμα το μελάνι χάθηκε και το γράμμα χαράχθηκε στη σελίδα. Συνέχισε απτόητος μέχρι να ολοκληρώσει την φράση του.

«Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, ένα γέρικο, ταλαιπωρημένο παραμύθι, που περίμενε με ανυπομονησία κάθε φορά έναν νέο περαστικό να συνεχίσει την ιστορία, να γράψει την δική του εκδοχή και μετά όλα ως από κάποιο μαγικό σβηνόντουσαν χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν σβηστεί, όλα βρισκόντουσαν χαραγμένα πάνω του και η ιστορία συνέχιζε απτόητη με ή χωρίς τον παραμυθά της να γράφεται και να γράφεται και να συνεχίζει…»

Η φράση κατέληξε ολόκληρη παράγραφος. Η παράγραφος έδωσε τη θέση της σε ολόκληρα κείμενα σελίδων με περιεχόμενο που δύσκολα κανείς θα μπορούσε να φανταστεί σε ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Κάθε τόσο γέρνοντας στην πολυθρόνα κοίταζε τον δρόμο απέναντι. Έβλεπε όλους να συνεχίζουν να περνούν, να προσπερνούν, να μην δίνουν σημασία σε τίποτε και ακόμη χειρότερα δεν έδιναν σημασία ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό.

Έβλεπες πολλούς κατάχαμα στην άκρη του δρόμου, περιμένοντας κάποιον να τους βοηθήσει να σηκωθούν ξανά ή έστω να δείξει ένα τόσο δα μικρό ενδιαφέρον για να πάρουν κουράγιο. Έβλεπες ακόμη χειρότερα ανθρώπους κατάχαμα και ακριβώς από πάνω τους σαν από άυλη ύλη οι ίδιοι τους οι εαυτοί να κοιτάζουν με ύφος απόμακρο τον καημένο κουρελή και πότε πότε να κοιτάζουν γύρω τους, να πιάνονται πάνω από άλλους ή από άλλα πράγματα διάφορα χωρίς όμως ποτέ να τολμούν να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση ώστε να σηκώσουν τον κουρελή και να συνεχίσουν τη πορεία τους.

Βέβαια, όπως σε όλα τα νομίσματα υπάρχει και η τρίτη πλευρά του πράγματος. Ήταν και εκείνοι που αν και κουρελίδες προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να σηκωθούν και να συνεχίσουν. Κάποιοι κατάφερναν να σηκωθούν με την πρώτη τους προσπάθεια καθώς κάπου εκεί γύρω τυχαία είχε βρεθεί κάποιος που τους έδωσε το χέρι του μονάχα τίποτε άλλο και σηκώθηκαν και άρχισαν να βαδίζουν ξανά και ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Ακόμη, κάποιοι δεν ήταν τόσο τυχεροί και δεν σηκώθηκαν με την πρώτη τους προσπάθεια και απογοητεύθηκαν, αλλά δεν παράτησαν το όνειρό τους: να σηκωθούν ξανά και να προχωρήσουν. Μετά από πλείστες προσπαθειών τελικά κατάφεραν να σηκωθούν περήφανοι για το κατόρθωμά τους, με την σειρά τους έδωσαν το χέρι τους σε διάφορους που συνάντησαν στο δρόμο τους, σε όσους πραγματικά το είχαν ανάγκη, σε όσους πραγματικά το άξιζαν.

Τελικά μετά από όλο αυτό που κράτησε καιρό πολύ δεν ήξερε τι θα έπρεπε να κάνει. Η πολυθρόνα ήταν τόσο μα τόσο αναπαυτική. Το βιβλίο με την πένα τόσο οικεία, θα μπορούσε να μείνει σε αυτή ακριβώς τη θέση εσαεί, δεν είχε νιώσει ξανά ποτέ έτσι. Το βιβλίο γύρισε μόνο του στις τελευταίες σελίδες, ίσως οφειλόταν στο δροσερό αεράκι. Είδε κάτι που στην αρχή δεν είχε παρατηρήσει. Κάμποσες σελίδες γραμμένες με γράμματα καλλιγραφικά και μελάνι σε χρώμα πράσινο.

Ξεκίνησε διαβάζοντάς τες με περιέργεια μεγάλη. Σε λίγο κατάλαβε πως ήταν ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα για το βιβλίο και την πένα του. μιλούσε για τους περαστικούς που πέρασαν από εκεί, για εκείνους που προσπέρασαν και χάθηκαν στο συνονθύλευμα των ιδεών τους, για εκείνους που επέλεξαν να ξαποστάσουν στην πολυθρόνα και να επιστρέψουν για να συνεχίσουν το ανόητο έργο τους, σε εκείνους που παρατήρησαν τον απέναντι δρόμο και βρήκαν το κουράγιο να ανοίξουν το βιβλίο, να χρησιμοποιήσουν την πένα του, κάποιοι εκ των οποίων στην πορεία χάθηκαν στο νόημα των πραγμάτων και άλλοι χρησιμοποίησαν το νόημα, τα συμπεράσματα, βρήκαν το βήμα να ανασυγκροτήσουν τη σκέψη τους, τους στόχους τους, να τα επαναδιαπραγματευθούν  και να τα επαναπρογραμματίσουν αυτή τη φορά έχοντας στο πλάι τους αυτό που τους έλειπε τόσον καιρό και βρήκαν ξάφνου, χωρίς στην αρχή να το συνειδητοποιήσουν, χωρίς να έχουν φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαν να το βρουν, να νιώσουν την υφή του, να νιώσουν αυτή τη περίεργη ζεστασιά.

Το βιβλίο έκλεισε. Ήρθε η στιγμή να σηκωθεί και να μπει ξανά στον δικό του δρόμο αυτή τη φορά. Είδε πολλά, κατάλαβε ακόμη περισσότερα. Αρκετά.

… και έζησαν αυτοί καλά και εμείς… ποιος ξέρει; …