Μαθήματα Λατινοαμερικανικής Ιστορίας: "Ακόμα και η Βροχή"

Το παρόν άρθρο είναι διαφορετικό από όλα όσα έχω συνηθίσει να γράφω. Αυτή τη φορά θα πραγματευθώ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα, ειδικά για τους σινεφίλ, το κοινωνικό, το πολιτικό και το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας "Ακόμα και η Βροχή".

Περίληψη

Δύο φίλοι, ο Κόστα και ο Σεμπαστιάν φτάνουν στη Βολιβία, με ένα ολόκληρο συνεργείο, για να γυρίσουν μία ταινία για την εποχή του Χριστόφορου Κολόμβου. Δε θα αργήσουν όμως να βρεθούν μέσα στα γεγονότα που θα ξεσπάσουν λόγω της ιδιωτικοποίησης  της ύδρευσης.

Στην ταινία που θα γυρίσουν, θα έρθουμε σε επαφή με τις λεηλασίες του Κολόμβου και τις απίστευτες κτηνωδίες που έγιναν εις βάρος των Ινδιάνων. Την ίδια περίοδο, οι ιθαγενείς (απόγονοι των τότε Ινδιάνων) της Βολιβίας θα εμπλακούν σε βίαια επεισόδια, αρνούμενοι να περάσει η ύδρευση στα χέρια πολυεθνικών εταιριών που έχουν στόχο να ιδιωτικοποιήσουν ακόμα και το νερό της βροχής. (Εξού και ο τίτλος   της ταινίας). Έτσι, η ταινία θα χτιστεί μέσα από αντιπαραβολές του 16ου αιώνα και του σήμερα. Οι αντιπαραβολές θα μας εισάγουν στην εκμετάλλευση των ιθαγενών πληθυσμών εκείνων των εποχών αλλά και των σημερινών. Κάποτε, ήταν το ανελέητο πλιάτσικο του Κολόμβου, ενώ τώρα η εισβολή των πολυεθνικών για το νερό. 

Κοινό σημείο (πρόσωπο κλειδί) είναι ο κομπάρσος ιθαγενής, ο Ντανιέλ, που έχει τον ίδιο ρόλο και στη ταινία αλλά και στα γεγονότα: Είναι ο καθοδηγητής της αντίστασης. Της αντίστασης ενός λαού, που επαναστατεί φτάνοντας στα όριά του και εξαντλώντας τις αντοχές του, όπως θα αναφέρει η αρθρογράφος Τζία Γιοβάνη σε κριτική της το 2015. Και στις δύο περιπτώσεις οι ανθρώπινες απώλειες είναι το τίμημα    του αγώνα. 

Ο ηθοποιός που κάνει τον Κολόμβο είναι αλκοολικός και πιστεύει πως η ταινία θα είναι σκέτη προπαγάνδα. Ο Σεμπαστιάν έχει αγνές προθέσεις καθώς θέλει να γυρίσει μία ειλικρινή ταινία. Ο Κόστα θα νοιαστεί, ως παραγωγός, μόνο για το πως θα κάνει οικονομία για τα κέρδη της ταινίας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί φαίνονται να θέλουν να αποδόσουν το δυνατό καλύτερα τους ρόλους τους και τα νοήματα αυτών, μπαίνουν όμως φαινομενικά στο πετσί τους καθώς δεν μπορούν να ξεφύγουν από το σενάριο, σύμφωνα με την κριτική της Κατερίνας Βλαχάκη στο περιοδικό «Artcore».

 Καθώς, η κατάσταση κλιμακώνεται κι υπάρχει ακόμα κι η ανταλλαγή αληθινών πυρών, ο πραγματικός χαρακτήρας των προσώπων γίνεται εμφανέστερος. Ο «ιδεαλιστής» Σεμπαστιάν νοιάζεται μόνο για τα γυρίσματα της ταινίας. Οι ηθοποιοί κι οι συντελεστές θέλουν να φύγουν από τη χώρα φοβούμενοι για τους ίδιους και αδιαφορώντας για   το   τι συμβαίνει.

Αυτοί που θα δείξουν πραγματικό ήθος είναι ο κινηματογραφικός «Κολόμβος» αλλά και προς έκπληξή μας, ο Κόστα. Ο πρώτος θα μείνει στη χώρα, πιστεύοντας ότι τα γυρίσματα πρέπει να τελειώσουν, αλλά δείχνοντας κιόλας συμπάθεια στους ντόπιους αγωνιστές με τη συμπεριφορά του. Ο Κόστα, από την άλλη, θα αλλάξει ριζικά, κατανοώντας ότι μπροστά στην ανθρωπιά, τα λεφτά δεν είναι τίποτα και θα δείξει αλληλεγγύη και κατανόηση στον αγώνα του Ντανιέλ, της οικογένειάς του και όλων όσων   αγωνίστηκαν   για   το νερό. 

Εισαγωγή

 1492: Ο Κολόμβος ανακαλύπτει την Αμερική. Μέσα στους επόμενους αιώνες, η ήπειρος αυτή θα δεχθεί αποίκους από όλη σχεδόν την Ευρώπη. Η σχεδόν καθολική επικράτηση Λατίνων (Ισπανών κυρίως, Πορτογάλλων και λιγότερο Γάλλων) στο κεντρικό και νότιο τμήμα της ηπείρου ήταν ο λόγος αυτές οι περιοχές να συγκροτούν αυτό που ονομάστηκε αργότερα Λατινική Αμερική. Από τα τέλη του 15ου αιώνα έως σήμερα αυτοί οι τόποι δε σταμάτησαν να δοκιμάζονται. Παρά το ότι έγιναν επαναστάσεις σε όλες αυτές τις χώρες με αποτέλεσμα την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού, οι λαοί εκεί (επί των πλείστων) δεν κατάφεραν να αποτινάξουν τα πραγματικά αίτια της καταπίεσής τους. Μία καταπίεση που πολλές φορές μπορεί να άλλαζε «προσωπείο» στην πάροδο του χρόνου, αλλά πάντα παρέμενε    το   ίδιο δυσβάσταχτη. 

Η Ισπανίδα σκηνοθέτις Ισιάρ Μπολέιν αποφασίζει να «κολυμπίσει σε βαθιά νερά» σε συνεργασία με τον Σκωτσέζο Πολ Λάβερτι που με τη συγγραφική του δεινότητα, δίνει (για ακόμη μια φορά) ένα τρομερό σενάριο με μια   πολύ  ιδιαίτερη  και «δυνατή» θεματολογία. 

Εδώ διαδραματίζεται αυτό που θα είναι εύστοχα, ο τίτλος ενός βιβλίου του συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής». Κάποτε η Ισπανική Αυτοκρατορία, στις μέρες μας εταιρίες κολοσσοί θα γονατίσουν ολόκληρους λαούς προκειμένου να στραγγίξουνε κάμπους και βουνά, ποτάμια και πεδιάδες   από τους  φυσικούς   τους πόρους. 

Η ταινία θα προκαλέσει αίσθηση στους -ανά τον κόσμο- θεατές, αποσπώντας καλές κριτικές και πληθώρα διακρίσεων ανά τον κόσμο, μεταξύ των οποίων τρία βραβεία Γκόγια (Βραβεία της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), ενώ προτάθηκε από την Ισπανία, για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2011, όπως αναφέρεται και σε άρθρο μου στον ιστοχώρο  «Άρθρο 13». 

Όσον αφορά την εργασία, κάθε σημαντικό κομμάτι της ταινίας αποτελεί κεφάλαιο, ενώ οι σκηνές στις οποίες είναι επιτακτική η περαιτέρω ανάλυση αποτελούν υποκεφάλαια, έχοντας εισάγει και κομμάτια διαλόγων τα οποία αναδεικνύουν καλύτερα σε πολλές περιπτώσεις το νόημα της ταινίας. Σε κάθε σημείο,  γίνεται ανάλυση των όσων διαδραματίζονται στην ταινία, όσον αφορά το κοινωνικό, το πολιτικό και το ιστορικό τους υπόβαθρο.Έπειτα, θα εξαχθούν κάποια συμπεράσματα για το παρελθόν και το παρόν αλλά και  για το πως αυτά καθορίζουν το status quo ενός ολόκληρου λαού. Παρατείθονται φωτογραφίες (μέσω print screen) όπως και αυτούσιοι διάλογοι (με πλάγια γράμματα) από τις σκηνές που επιλέχθησαν, έτσι ώστε να μπορέσει να αποδοθεί καλύτερα η αμεσότητα της ταινίας.

1.Οι πρώτες σκηνές της ταινίας και ανάλυση του περιεχόμενού τους

α. Επιλογή κομπάρσων

Η ταινία ξεκινά με το σκηνοθέτη (Σεμπαστιάν) και τον παραγωγό (Κόστα) να φτάνουν στην Κοτσαμπάμπα, την τέταρτη σε πληθυσμό πόλη της Βολιβίας, σε υψόμετρο 2600μ. (Primeros Demograficos del Censo 2012, 2013), βλέποντας μία σειρά από ντόπιους που έχουν κάνει μια τεράστια ουρά μήπως κι επιλεχθούν ως κομπάρσοι. Ο σκηνοθέτης βλέποντας μερικούς, επιλέγει κάποιους χωρίς να έχει δει όλους όσους ήταν μαζεμένοι εκεί. Τότε είναι που ένας ινδιάνος ο Ντανιέλ θα εναντιωθεί σε αυτό κι ύστερα από τη σχεδόν βίαιαη συμπεριφορά του άνδρα της ασφάλειας, είναι έτοιμος να κάνει καυγά, απαιτώντας από το σκηνοθέτη να τους δει όλους πριν τους απορρίψει. Όταν θα επέμβουν ο Κόστα κι ο Σεμπαστιάν να ηρεμήσουν τα πνεύματα και θα ρωτήσουν τι συνέβη, ο Ντανιέλ κρατώντας ένα φυλλάδιο που έλεγε «ανοιχτό κάστινγκ» τους είπε: Εδώ λέτε ότι όλοι έχουμε την ευκαιρία. Κάποιοι περπάτησαν πολύ για να έρθουν. Κι η κόρη μου θέλει να παίξει. Θα μας δείτε όλους, αποκτώντας έτσι και τη στήριξη των υπολοίπων και πείθοντας έτσι το Σεμπαστιάν για το   δίκιο   του. 

Μέσα από αυτή τη σκηνή και την αντίδραση του ανθρώπου φαίνεται κάτι που θα δούμε και στη συνέχεια, δηλαδή τον κοινωνικό αποκλεισμό των ντόπιων πληθυσμών.Εκατοντάδες ιθαγενείς περιμένουν ώρες σε μια ουρά για ένα μεροκάματο  της πείνας, μερικοί περπατώντας -όπως ειπώθηκε- πολλά χιλιόμετρα κιόλας, για να μη σπαταλήσει ο σκηνοθέτης ούτε μια ματιά κι οι ίδιοι να γυρίσουν σπίτια τους άπραγοι, βιώνοντας για άλλη μια φορά έναν κοινωνικό αποκλεισμό που ζουν εδώ και δεκαετίες. Αυτός είναι ο λόγος μίας μικρής «έκρηξης» του Ντανιέλ. Ενός ανθρώπου όπου τα ινδιάνικά του χαρακτηριστικά μένουν από την πρώτη σκηνή χαραγμένα στο θεατή. Που σε μία στιγμή αποκαλεί τον Κόστα (τον παραγωγό της ταινίας) «ασπρομούρη», υποδηλώνοντας έτσι το κοινωνικό χάσμα που παραμένει εν πολλοίς ως σήμερα   ανάμεσα  στους  λευκούς και     τους   ντόπιους ινδιάνους.

Έπειτα, θα υπάρξει η εικόνα ενός ελικοπτέρου που θα φέρει ένα γιγάντιο σταυρό στην περιοχή, (προφανώς για τα γυρίσματα της ταινίας που θα γυρίσουν οι δύο πρωταγωνιστές) προϊδεάζοντάς μας ελαφρώς για το τι θα ακολουθήσει.

β. Η πρώτη πρόβα για   την ταινία

Ύστερα από δυο σκηνές πιο πολύ εισαγωγικές, έχουμε μία σκηνή που θα μας δώσει μια πρώτη μικρή δόση «έντασης». Όλο το καστ της ταινίας έχει συγκεντρωθεί με το σκηνοθέτη και ύστερα από ένα μικρό κολατσιό αρχίζουν την προσπάθεια να αποδόσουν το σενάριο της ταινίας που θα γυριστεί. Προβληματίζει λίγο βέβαια η εικόνα ενός εκ των πρωταγωνιστών που φαίνεται να πίνει αρκετά. Ωστόσο, αυτός ο τύπος είναι που με την κίνησή και το λόγο του θα μας εντυπωσιάσει. Ενώ κάποιος άλλος μιλά, παίρνει ξαφνικά το λόγο αρχίζοντας να αποδίδει το ρόλο του μέσα από ένα μίγμα αυτούσιου του σεναρίου και δικών του αυτοσχεδιασμών. Έτσι παρασέρνει και τους άλλους ηθοποιούς να τον ακολουθήσουν σε μία «πρόβα» που βγήκε από το πουθενά με μία ερμηνεία που μοιάζει να «ξεπηδά» από άλλη εποχή, αυτήν των conquistadores (Ευρωπαίων Κατακτητών του 16ου και 17ου αιώνα).

Εγώ, ο Χριστόφορος Κολόμβος, ταπεινός υπηρέτης του βασιλιά Φερδινάνδου της Αραγωνίας και της Βασίλισσας Ισαβέλλας της Καστίλλης, εις το όνομα του Ιησού Χριστού, Υιού του ενός Θεού, θέτω υπό την κατοχή μου αυτό τον τόπο και τη θάλασσα και όλα όσα εμπεριέχουν. Και με αυτή την πράξη κηρύσσω υπό την κυριαρχία αυτό τον τόπο και τη θάλασσα εν ονόματι της Μεγαλειότητός τους. Ας ευχαριστήσουμε την Παρθένο Μαρία που μας ελέησε με καλή υγεία σε αυτόν το μεγάλο θρίαμβο. 

Θα γονατίσουν όλοι μαζί ύστερα από αυτόν το λόγο κάνοντας το σταυρό των καθολικών.

Και ξαφνικά μέσα από διαλόγους που φαντάζουν σχεδόν πειστικοί, ο «Κολόμβος» κινείται προς την κοπέλα που μαζί με έναν νεαρό είναι στον μπουφέ. Φορά ένα χρυσό σκουλαρίκι το οποίο –σχεδόν με θράσος- της το αφαιρεί. Ινδιάνοι κι οι δυο (ως φαίνεται από τη μορφή τους) μένουν άναυδοι με την κοπέλα να μένει σιωπηλή μπροστά σε αυτά τα λόγια: 

Χρυσός! Πού είναι ο χρυσός; Ξέρεις τι εννοώ, γυναίκα! Χρυσός! Πού είναι; Ποιος νοιάζεται για το χρυσό; Χρειάζομαι ένα ποτό, γαμώτο! Συγγνώμη, δεσποινίς. Εμείς οι ηθοποιοί είμαστε μεγάλοι εγωιστές. Έπειτα της ξαναδίνει πίσω το σκουλαρίκι, ευχαριστώντας την.

Μέσα από αυτή τη σκηνή που μπορεί να μας φανεί «πρόχειρη» ερχόμαστε σε μια πρώτη επαφή με ένα λόγο διαφορετικό από όλους τους άλλους. Ένα λόγο στυγνό, απάνθρωπο και υπεροπτικό, λόγο κατακτητή που δε θα υπολογίσει τίποτα. Με άλλα λόγια, ένα λόγο κατ’εξοχήν αποικιοκρατικό. Ερχόμαστε, όμως και σε επαφή με τη δουλοπρέπεια του ιθαγενή. Η κοπέλα θα μείνει σιωπηλή και σχεδόν ανέκφραστη ίσως όχι μόνο από ανεκτικότητα αλλά πιθανώς και από φόβο καθώς ίσως είναι συνηθισμένη στο να δέχεται επιθετική και απρεπή συμπεριφορά, όταν εκατομμύρια άνθρωποι της φυλής της βιώνουν εν μέρει ακόμα και σήμερα το ρατσισμό και την περιφρόνηση της αστικής τάξης η οποία αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από λευκούς, όπως θα αναφέρει ο μεξικανός συγγραφέας Κάρλος Φουέντες στο βιβλίο του «Ο Θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ».

2.Τα πρώτα γυρίσματα της ταινίας του Σεμπαστιάν 

α. Ο Κολόμβος έρχεται σε επαφή με τους ιθαγενείς

Τα γυρίσματα της ταινίας αρχίζουν κι η πρώτη σκηνή που γυρίζεται μας «πάει» στους πρώτους μήνες των Ισπανών κατακτητών στην περιοχή. Ο Κολόμβος έχει καλέσει μία αντιπροσωπεία των εκεί Ινδιάνων και τους παραθέτει τα σχέδιά του. Η ερμηνεία του είναι χαρακτηριστική των όσων έγιναν τότε. 

-Ως κυβερνήτης αυτού του νησιού, θέλω να σας ευχαριστήσω που ήρθατε να με δείτε. Μετά το πρώτο μου ταξίδι, μίλησα προσωπικά με τις Μεγαλειότητές τους, που μου έδωσαν οδηγίες να σας φερθώ με σεβασμό. Ζητούμε να αναγνωρίσετε την Εκκλησία και τον Πάπα ως εξουσιαστές του σύμπαντος κόσμου. Επίσης να δεχτείτε το Βασιλιά και τη Βασίλισσα της Ισπανίας ως άρχοντες αυτού του τόπου. Σε αντάλλαγμα,θα λάβετε την αγάπη και τη φιλανθρωπία μας. 

-Κι    αν    δε δεχτούμε; θα ρωτήσει ένας Ινδιάνος

-Αν όχι, θα σας υποδουλώσουμε και θα σας μεταχειριστούμε όπως επιθυμούμε. Θα καταλάβουμε τα υπάρχοντά σας και θα σας βλάψουμε όσο περισσότερο μπορούμε.

-Τι θέλετε από εμάς;

-Φόρους. Όλοι οι Ινδιάνοι άνω των 14 πρέπει να γεμίσουν μια καμπάνα. 

    -Με τι; 

   -Με χρυσό. 

Μπροστά μας, δεν είναι μόνο η μορφή του Κολόμβου. Είναι οι μορφές ανθρώπων όπως ο Ερνάν Κορτές, ο Φρανθίσκο Πιθάρρο και άλλων κατακτητών. Άνθρωποι που στο πέρασμα τους υποδούλωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους υποχρεώνοντάς τους σε σκλαβιά και θανατώνοντας τους όχι μόνο με τη βία αλλά και σπέρνοντας αρρώστιες άγνωστες στους εκεί ιθαγενείς. Πολλοί είχαν αποκτηνωθεί φτάνοντας σε σημείο να  σκοτώνουν ανθρώπους και να βρίσκουν ευχαρίστηση όπως αναφέρουν οι Richard & Shirley Flint το 2004 για τον Πανεπιστημιακό Τύπο του Κολοράδο.

β. Το επεισόδιο της παρέας του Ντανιέλ με τους τεχνικούς 

Τα γυρίσματα της ταινίας σιγά σιγά ξεκίνησαν κι η κοπέλα που είναι στην κάμερα αρχίζει και παίρνει πλάνα από όλους τους ηθοποιούς, από τους οποίους ρωτά τη γνώμη τους, το πως αισθάνονται κ.ά. Κάποια στιγμή θα βρεθεί με τον Ντανιέλ και την παρέα του δίπλα σε ένα χαντάκι. Εκεί θα αρχίσουν να της αναλύουν το πρόβλημα που έχουν με την ύδρευση και τι ακριβώς κάνουν, με την κοπέλα να μένει έκπληκτη με το  μέγεθος   αυτού   του εγχειρήματος: Μας τελειώνει το νερό εδώ. Βλέπεις εκείνο το λόφο; Αγοράσαμε ένα πηγάδι εκεί, και τώρα σκάβουμε ένα χαντάκι. Έχει περίπου 7 χιλιόμετρα μήκος.Σκάβουμε το χαντάκι για να φέρουμε τον αγωγό κατά μήκος της πλαγιάς και να έχουμε νερό εδώ.

Στη σκηνή θα εμφανιστεί ένα τζιπάκι με δύο άτομα μέσα.Στην πόρτα έχει ένα λογότυπο μίας σταγόνας που παραπέμπει στο νερό, άρα και στο ότι έχουν να κάνουν με την ύδρευση. Έρχονται οι μπάσταρδοι. Σταμάτησαν. Τι θέλουν; θα πούνε ο Ντανιέλ κι οι υπόλοιποι. Από το τζιπάκι θα βγούνε δύο τεχνικοί αν κρίνουμε από την αμφίεση, όπου όπως φαίνεται...  Κι εκεί είναι που ο Ντανιέλ με δυο φίλους θα επιτεθούν στους δύο αυτούς άνδρες, λέγοντάς τους: Τι σκατά θέλετε εδώ πέρα; Τι γυρεύετε;Τι θέλετε; και κάνοντας τους έτσι να ξαναμπούν μέσα και να φύγουν σπάζοντας τους κιόλας τζάμια και φανάρια από το τζιπ, ενώ η κοπέλα θα μείνει να τους κοιτάζει με μία έκφραση απορίας.

Η Βολιβία ήταν πάντα μία χώρα με πρόβλημα στη διαχείρηση του νερού. Ακόμα και στη δεκαετία του 1990, εκατομμύρια άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε ένα καλό σύστεμα ύδρευσης άρα και σε πόσιμο νερό. Αυτό δε συνέβαινε μόνο σε απομακρυσμένες περιοχές με λίγους κατοίκους αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα με πολλούς ανθρώπους να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες λύσεις (όπως το χειρωνακτικό άνοιγμα αυλακιών) προκειμένου να μετριάσουν αυτό το πρόβλημα (Nickson & Vargas,2002). Προϊδεαζόμαστε έτσι ότι οι συγκεκριμένοι τεχνικοί βρέθηκαν στην περιοχή για κάποιον λόγο εις βάρος των ανθρώπων της συγκεκριμένης σκηνής. Πιθανότατα να είναι αρνητικά προσκείμενοι στην κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει το νερό στην περιοχή.  

γ. Οι συντελεστές της ταινίας δειπνούν όλοι μαζί

Θα μεταφερθούμε σε βραδυνό σκηνικό, σε ένα εστιατόριο με το καστ της ταινίας να γευματίζει, την ίδια στιγμή που επικρατεί μία χαρούμενη ατμόσφαιρα μέσα από διαλόγους και γέλια. Ξαφνικά, ο Αντόν (κινηματογραφικός «Κολόμβος») θα αρχίσει να αναπτύσει έναν επικριτικό λόγο στον Αλμπέρτο, αναφερόμενος όχι μόνο στην αδυναμία του να κατανοήσει το βάθος του ρόλου, αλλά και στην άποψη πως ο Μπαρτολομέ ντε Λας Κάσας (ο ρόλος του πραγματικού ιερέα που ενσαρκώνει ο Αλμπέρτο) δεν ήταν παρά ένας βαθύτατα συντηρητικός ιερέας υπό την ευμένεια του Βασιλικού Οίκου  της Ισπανίας. Εκεί θα αρχίσει ένας διάλογος ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς:

-Είναι ωραίο να μπαίνεις στο πετσί του ρόλου. Γιατί δε γεμίζεις μια σακούλα με τ'αποφάγια αυτού του γεύματος, και να τους τα δώσεις; Τότε θα νιώσεις αληθινός ιεραπόστολος.Μα ο σκηνοθέτης θα κόψει κι άλλες σημαντικές λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, ότι ο Λας Κάσας ήθελε μαύρους σκλάβους απ'την Αφρική στη θέση  των Ινδιάνων.

-Πράγματι το είχε σκεφτεί, αλλά για λίγο όταν ήταν νέος. Πάντοτε το μετάνιωνε.

Μέχρι το τέλος του, ο Λας Κάσας καταδίκαζε διεφθαρμένους επισκόπους, εμπόρους, βασιλικούς αξιωματούχους... 

-Ποτέ δεν έβαλε το Νέο Κόσμο πάνω από την ισπανική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, ήταν συντηρητικός.

-Ήταν ριζοσπάστης! Απαιτούσε ίση μεταχείρισητων Ινδιάνων με τους Ισπανούς! 

-Υπό το Στέμμα! Αυτό δεν είναι Τέχνη. Είναι σκέτη προπαγάνδα.

Στην ταινία, θα εμφανιστεί ο Λας Κάσας ως ένας ιερέας υπέρμαχος του ανθρωπισμού και ως ενάντιος των πρακτικών που ακολουθούσαν οι Ισπανοί κατακτητές. Σύμφωνα με το Μαουρίσιο Μπεσσό, ο Λας Κάσας, παρά τις συντηρητικές του καταβολές που σε μικρή ηλικία είχε ασπαστεί σε μεγάλο βαθμό, είχε εξελιχθεί σε έναν πραγματικό υπέρμαχο των ιθαγενών πληθυσμών. Ύστερα από την επαφή του με τον Αντόνιο ντε Μοντεσίνος και την ανάπτυξη της φιλίας τους, ο Λας Κάσας θα δώσει αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ινδιάνων αναπτύσσοντας τη θεώρηση ότι πρέπει να είναι ισότιμοι πολίτες και υπήκοοι της Ισπανικής Αυτοκρατορίας και όχι δούλοι.