ΜΕΦ Αθηνών 1519/2017 (14ο): Απόρριψη έφεσης κατά της 2156/2015 (απόρριψη αίτησης ίδρυσης ΘΝΠ)

Με την εν λόγω απόφαση το Δικαστήριο απέρριψε κατ’ ουσίαν την έφεση κατά της υπ’ αριθμ. 2156/2015 οριστικής απόφασης του ΜΠΑ (διαδικασίας εκουσίας δικαιοδοσίας) που είχε απορρίψει την αίτηση ίδρυσης Θρησκευτικού Νομικού Προσώπου με την επωνυμία «Ελληνική Εθνική Θρησκεία – Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών, Θρησκευτικό Νομικό Πρόσωπο».

Πιο αναλυτικά, η απόφαση αρχικά προβαίνει σε παρόμοια συλλογιστική διαδρομή με αυτή του Δικαστηρίου του πρώτου βαθμού (βλ.περίληψη ΜΠΑ 2156/2015: Απόρριψη αίτησης ίδρυσης ΘΝΠ), ενώ παραθέτει εκτενέστερη ανάλυση των χαρακτηριστικών της θρησκείας που πρεσβεύει το υπό σύσταση θρησκευτικό νομικό πρόσωπο, όπως αυτά προκύπτουν από την ομολογία πίστεώς του ως εξής: «Αυτοχθονία: (Διαμορφώθηκε θεολογικά και λατρευτικά μέσα από πολλές χιλιετίες στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, όπου έζησε και μεγαλούργησε το έθνος των Ελλήνων, ως ιδιαίτερη και μοναδική θρησκεία, σύμφυτη με όλα τα στοιχεία της Ελληνικότητας και απολύτως σύμφωνη με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του τόπου και την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του), Φυσικότητα: (Διαμορφώθηκε θεολογικά και λατρευτικά με φυσικό και λογικό τρόπο, μέσα από επί χιλιετίες συστηματική παρατήρηση του Κόσμου και συνεχή εξάσκηση στην εγγύτητα προς τους Θεούς από αναρίθμητους πνευματικούς και καλλιεργημένους ανθρώπους που διακρίνονται από υψηλότατο διανοητικό επίπεδο), Οργανικότητα: (Δεν αποτελεί διαχωρισμένη Θρησκεία, ούτε υπηρετείται από επαγγελματικό ιερατείο, αλλά από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα αποτελεί απλό οργανικό τμήμα της όλης πολιτικής και πολιτισμικής υπόστασης των Ελλήνων), Πολυθεϊσμός: (Δέχεται τον φυσικό νόμο της υποχρεωτικής πολλαπλότητας του «Είναι») και Εθνικής Φύσης: (Αναγνωρίζει ένα δικό της ιδιαίτερο εθνικό πάνθεον και ένα δικό της ιδιαίτερο σώμα κοσμογονικών αφηγήσεων, αντανακλώντας αποκλειστικά την κοσμοαντίληψη, τον τρόπο και την Παράδοση του έθνους των Ελλήνων).

Το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο συμφωνεί με το πρωτοβάθμιο ως προς την κρίση του ότι οι λέξεις στην επωνυμία του υπό σύσταση θρησκευτικού νομικού προσώπου δεν παραπέμπουν στην πίστη στο πολυθεϊστικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων και ότι επιπλέον, χωρίς  κάποια πρόσθετη διευκρίνιση δίνουν την εντύπωση επίσημης θρησκείας του ελληνικού έθνους. Αυτό συμβαίνει κατά το σκεπτικό της απόφασης, διότι το σύνηθες εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου «εθνικός» ταυτίζεται με τον αναφερόμενο στο έθνος, ενώ η ύπαρξη του όρου αυτού στην Καινή Διαθήκη με την έννοια του ειδωλολάτρη, του Έλληνα, του παγανιστή, δεν είναι ικανή να οδηγήσει το Δικαστήριο σε αντίθετη κρίση, καθώς η Καινή Διαθήκη δεν είναι δυνατόν να προβεί σε πραγματική αποκρυστάλλωση της λέξης «εθνικός» και σε κάθε περίπτωση η εννοιολογική προσέγγιση που δίνει δεν είναι η κρατούσα.

Η απόφαση πριν καταλήξει στην κατ’ ουσίαν απόρριψη της έφεσης, προχωράει σε  εκτενέστερη εμβάθυνση στη λέξη «εθνικός» διατυπώνοντας στο σκεπτικό της ότι ακόμα και η χρήση της από τους πρώτους χριστιανούς δεν παρέπεμπε στα μέλη κάποιας συγκεκριμένης θρησκείας, αφού η αρχαία θρησκεία ήταν ένα σύμπλεγμα θρησκειών που «συνδέονταν με την καθεστηκυία τάξη και κυρίως με τις ελληνορωμαϊκές πολιτισμικές παραδόσεις».

{αδημ.}

Ε. Παλιούρα