Συνέντευξη Σαρρή Χριστίνας, Επιμέλεια Γκουντρουμπής Βαγγέλης

 Η ευτυχία του ανθρώπου συνίσταται στη μόρφωση και στην παιδεία και όχι στα αγαθά που δίνει και παίρνει η τύχη.

 Πλούταρχος, Αρχαίος Έλληνας Ιστορικός (47 - 120 μ.Χ)

Η Χριστίνα είναι μαθήτρια της τρίτης τάξης του λυκείου, της αρέσει να ασχολείται με τη συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων, ενώ έχει βραυβευτεί με το πρώτο βραβείο διηγήματος στον 8ο πανελλήνιο σχολικό λογοτεχνικό διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης.  Το όνειρό της είναι να σπουδάσει ψυχολογία.

Επειδή πολλές φορές δεν γνωρίζουμε κάτι αν δεν μπούμε στην θέση του άλλου, θα ήθελες να μας πεις μερικά λόγια για την καθημερινότητά σου;

Εγώ καταρχάς γεννήθηκα τυφλή, σχεδόν τυφλή δηλαδή, οπότε ουσιαστικά έχω μάθει, ό,τι κάνω στην καθημερινότητα μου να το κάνω βασισμένη στην ακοή ή την αφή ή την όσφρηση, κυρίως σε αυτές τις τρεις αισθήσεις. Βέβαια, έχω κάνει κάποιες ελάχιστες ώρες μάθημα κινητικότητας με το λευκό μπαστούνι. Όλα τα χρόνια του σχολείου διαβάζω με την μητέρα μου. Έχω μάθει  να αυτοεξυπηρετούμαι, κυρίως, με την αφή, δεν έχω κάνει κάποια μαθήματα καθημερινών δεξιοτήτων, αλλά σκοπεύω του χρόνου, που θα φύγω στην Αθήνα γιατί θα πρέπει να μάθω να ζω μονή μου, θα πρέπει να μάθω να μαγειρεύω.

Τι θα πει για εσένα ελευθερία;

Λοιπόν, θα πω κάτι που δεν είναι δικό μου, το έχω ακούσει από έναν καθηγητή μου, αλλά συμφωνώ απόλυτα, ότι ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα, δηλαδή όταν κάποιος έχει την ελευθερία του πρέπει να είναι σωστός και υπεύθυνος ως προς την αξιοποίηση της και όχι να προσπαθεί  να παραβιάζει τις ελευθερίες των άλλων. Για παράδειγμα, όταν λέμε ότι κάποιος έχει ελευθερία  στο να κινείται σε μια πόλη και ξαφνικά εκεί που κινείται  συναντάει ένα αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο ή πάει να περάσει μια διάβαση πεζών και τα αυτοκίνητα δεν σταματάνε, για έμενα αυτό είναι άσκηση ψυχολογικής βίας. Δηλαδή το γεγονός, ότι εσύ ανεβάζεις  το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, επειδή δεν υπάρχουν κάγκελα για να σε περιορίσουν, δεν σημαίνει ότι είσαι και ελεύθερος να το ανεβάσεις. Αυτό είναι έλλειψη υπευθυνότητας και νομίζω τέτοιοι άνθρωποι, για παράδειγμα,  δεν θα έπρεπε να διαθέτουν καν δίπλωμα. 

Οι υποδομές στο σχολείο θεωρείς ότι είναι αρκετές;

Θεωρώ ότι δεν έχει τις κατάλληλες υποδομές, ώστε εμείς  τα άτομα με αναπηρίες και φυσικά δεν μιλάω μόνο για μένα, αλλά και για ένα άλλο παιδί, που μπορεί να έρθει σε αυτό σχολείο, που μπορεί να έχει για παράδειγμα κινητική αναπηρία, στο σχολείο δεν υπάρχουν ράμπες και ανελκυστήρας, ώστε να μπορεί να μετακινηθεί, οπότε θα είναι αναγκασμένος να κάνει μάθημα στον κάτω όροφο. Όμως, πάλι θα χρειάζεται βοήθεια, γιατί ακόμη και για τον κάτω όροφο υπάρχουν κάποια σκαλοπάτια, που προφανώς δεν μπορεί να τα ανέβει κανείς μόνος του, οπότε πάλι χρειάζεται κάποια βοήθεια. Όσον αφορά, τώρα, την δική μου περίπτωση πιστεύω ότι το σχολείο θα μπορούσε να βοηθήσει και έμενα ακόμα όσον αναφορά την βιβλιοθήκη πχ θα μπορούσε να παραγγείλει κάποια βιβλία σε ηχητική μορφή ή ακόμη θα μπορούσε να μας παραχωρήσει μια αίθουσα, ώστε να κάνουμε μάθημα με την καθηγήτρια της παράλληλης στήριξης, που θα ήταν καλό να ήταν σταθερή πάντα ώστε να μην χρειάζεται να μετακινούμαι. Ακόμη θα μπορούσε να μου δώσει απαλλαγή από κάποια μαθήματα, όπως το μάθημα της γυμναστικής, που αυτό νομίζω γίνεται με συνεννόηση με τους λυκειάρχες κάθε φορά και όχι με πιο κεντρικές υπηρεσίες 

Κατά την διάρκεια των σχολικών σου χρόνων έχεις βιώσει τον ρατσισμό; Και αν ναι ποια ήταν η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών, ώστε να μην υπάρξουν ξανά τέτοια προβλήματα;  

Σίγουρα οποιοσδήποτε ακόμη και αν δεν έχει κάποιο θέμα είτε αυτό είναι κάποια αναπηρία είτε είναι κάποια ιδιαιτερότητα, νομίζω, βιώνει τον ρατσισμό ανάμεσα σε όλον αυτόν τον κόσμο. Και εγώ, φυσικά, έχω βιώσει τον ρατσισμό και από συμμαθητές μου, αλλά και από καθηγητές. Η αλήθεια είναι, πως εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η πολυψήφια των καθηγητών δεν έχει βοηθήσει, δεν έχει συμβάλλει, ώστε να μειωθούν αυτά τα κρούσματα ρατσισμού. Τουλάχιστον από τα παιδικά μου χρόνια, που ήμουν ας πούμε πιο μαζεμένη σαν άτομο και δεν συνήθιζα να αντιδρώ, οι καθηγητές δεν προσπαθούσαν ιδιαίτερα να με βοηθήσουν, πλέον έχω μάθει να υπερασπίζομαι μονή μου τον εαυτό μου, όποτε δεν χρειάζεται καν να αναφέρω σε κανέναν ότι έχω βιώσει κάποιο κρούσμα ρατσισμού.

Θα ήθελες να αλλάξεις στην σημερινή κοινωνία;  

Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει στο κοντινό μέλλον είναι να μάθουν οι άνθρωποι να σέβονται ο ένας τον άλλον και δεν ισχύει μόνο για τα άτομα με αναπηρία, δηλαδή, να με σεβαστείς έμενα σαν ανάπηρο, αλλά και καθένας πρέπει να σέβεται τους υπολοίπους και όλοι να σέβονται τον καθένα, θα πρέπει να δείχνουν σεβασμό, αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής. Αυτό φαίνεται στον τρόπο, που θα μιλήσει κάνεις, στον τρόπο που θα φερθεί, στον τρόπο που θα σου προσφέρει βοήθεια, ακόμα και στο πώς θα σου προσφέρει τον καφέ για παράδειγμα.

Πως βλέπεις το μέλλον;

Θέλω να πιστεύω πως στο μέλλον θα μπορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως όλοι όσοι δεν έχουν κάποια ιδιαιτερότητα, να ζούμε σε μια κοινωνία, η όποια θα μας σέβεται, θα μας βοηθά όποτε έχουμε ανάγκη. Όσον αφορά την εκπαίδευση, ελπίζω, να υπάρχει εκτός από την παράλληλη στήριξη και τα τμήματα ένταξης, βοήθεια για ό,τι άλλο χρειαζόμαστε σε θέματα υποδομής.  Όσον αφορά την καθημερινότητα σε μια πόλη θέλω να πιστεύω, πως θα υπάρχουν ράμπες για αναπήρους,  οδηγοί τυφλών, ασανσέρ σε δημοσιές υπηρεσίες και στα δημόσια κτήρια γενικότερα.  Νομίζω, πως πρέπει να συνηθίσει ο κόσμος να ζει μαζί με τα άτομα με ειδικές ανάγκες, γιατί και αυτά είναι κομμάτι την κοινωνίας και εμείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μέλη αυτού του κόσμου, αυτής της κοινωνίας, πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε. 

Δεν θα σε ρωτήσω τίποτε άλλο. Θα ήθελα να μας πεις εσύ κάτι!

Το μότο μου είναι: «αν θέλεις μπορείς» και εννοείται το στηρίζω όλα τα χρόνια της ζωής μου, πιστεύω, πως αν κάποιος  θέλει κάτι μπορεί να το πετύχει, γιατί ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη ψυχής μέσα του, που συνήθως δεν την αναγνωρίζει και την αναζήτα, μονάχα όταν βρεθεί σε μια δύσκολη ανάγκη. Επίσης, πιστεύω με το να επαναπαυόμαστε και να αφήνουμε κάποια πράγματα στην τύχη τους λέγοντας «δεν πειράζει», «θα το προσπεράσω», «ας βοηθήσει κάποιος άλλος», «ας συνεισφέρει κάποιος άλλος», με τέτοιο τρόπο η κοινωνία δεν πάει μπροστά, οπότε όταν θέλουμε κάτι πρέπει να το διεκδικούμε, μέχρι να αποκτήσουμε αυτό το δικαίωμα…  συχνά μιλάμε για δικαιώματα που έχουμε, αλλά στην πραγματικότητα αν βγει κάποιος έξω στην κοινωνία θα προσέξει ότι δεν έχουμε όλα τα δικαιώματα που λένε, αυτά υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα. 

Ευχαριστούμε την Χριστίνα, που μας παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη. Της ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στις σπουδές της και στη ζωή της!

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γκουντρουμπής Βαγγέλης