Αναστάσεως ημέρα!Από τη Χριστολογική αφετηρία στην παγκόσμια ανακαίνιση.

{Κατά την κανονιστική αναδιάρθωση της Εφημερίδας, αποφασίστηκε η ανανέωση του κεντρικού άρθρου κάθε Κυριακή. Λόγω της ημέρας, η συγγραφή του εν λόγω άρθρου ανατέθηκε στη στήλη με τίτλο Θέματα Κανονικού Δικαίου.

Εκ της Αρχισυνταξίας}

 

της Αναστασίας Κόλλια

 

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν!

Η  Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα οδηγεί στη λαμπροφόρο ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο Θεάνθρωπος θυσιάστηκε οδηγούμενος εκουσίως σε σταυρικό θάνατο μεταβάλλοντάς τον από μέσο και εργαλείο φθοράς και καταισχύνης, σε μέσο αγιασμού σημείον λυτρώσεως και σωτηρίας. Η άφατη αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο πραγματοποιείται με τη σταυρική θυσία και τη φωτοφόρο Αυτού Ανάσταση. Ο Θεάνθρωπος πέθανε στο Σταυρό, υψώθηκε επί ξύλου για την παγκόσμια άφεση των αμαρτιών ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Αναστήθηκε δίδοντάς μας ελπίδα και γεύση ζωής αιωνίου, ο Παράδεισος άνοιξε εκ νέου τις πύλες του με την Ανάσταση του Χριστού, «του, κατά τον θεηγόρο Παύλο, Πρωτότοκου των νεκρών». 

Η σταυρική θυσία του Χριστού προηγείται της Αναστάσεως και η άρρηκτη σύνδεση των δύο γεγονότων αποτυπώνεται εντός του λειτουργικού, αλλά και του λυτρωτικού βιώματος. Η Ανάσταση είναι η πραγματικότητα που ακολουθεί μετά την άκρα ταπείνωση της σταυρικής κενώσεως. Ο Χριστός υπέμεινε το πάθος «δι᾿ ἡμᾶς», καθώς δια του σταυρού ήρθε η χαρά σε όλο το κόσμο, η χαρά της Ανάστασης, η νίκη της ζωής ενάντια στο θάνατο. Ο Χριστός με το θάνατό του νίκησε το θάνατο, ψάλλει και διακηρύσσει η Εκκλησία. Αμφότερα τα δύο μεγάλα αυτά γεγονότα της Θείας Οικονομίας, Πάθος και Ανάσταση, η Ορθοδοξία εορτάζει συνδυασμένα ως Πάσχα Σταυροαναστάσιμο. Πάσχα σημαίνει διάβαση από το θάνατο στην αιώνια ζωή και τη νίκη κατά της αμαρτίας και του διαβόλου. Η πνευματική δουλεία καταργείται και απελευθερωνόμαστε. 

Στην Ορθόδοξη σωτηριολογία, η Ανάσταση δεν είναι μετέωρο γεγονός. Εξ αυτού του λόγου η βίωση της Αναστάσεως δεν πρέπει να θεωρείται ως ανεξάρτητη και αυτοτελής, αλλά ως συνέχεια και ακολουθία της βιώσεως του Πάθους, καθώς πρόκειται για δύο αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα μεγέθη. Οι πιστοί διαβαίνουμε την «Ερυθρά θάλασσα» των χαλεπών της πρόσκαιρης αυτής βιωτής. Κάθε άνθρωπος ζει το δικό του Πάθος και εν Χριστώ καλείται να εξέλθει νικηφόρος στη Χώρα των Ζώντων στην ακατάλυτη πραγματικότητα της Αναστάσεως. Υπό αυτό το Θεοκεντρικό και Χριστοκεντρικό πρίσμα, πρέπει να κατανοηθεί η μετά του Κυρίου συσταύρωση και συνανάστασή μας. Συμμετέχοντας, συνεπώς, οι πιστοί στην ανάμνησιν του Πάθους του Χριστού κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα δε θλίβονται και δεν απογοητεύονται, αντιθέτως χαίρονται και ελπίζουν ατενίζοντας προς το απαστράπτον φως της Αναστάσεως. Η ένδοξος έγερση του Θεανθρώπου, έπειτα από την Θεόσωμον ταφή Του και την κάθοδό Του στον Άδην σηματοδοτεί τη νίκη του ζωοδότη Χριστού έναντι του θανάτου, δίδοντας την ελπίδα και της δικής μας Ανάστασης, της ανθρώπινης φύσεως και σύνολης της κτίσεως.