Νέα Γένεση: Ανάσταση στον κήπο στο μέσο της Γης

του Δημητρίου Αλεξόπουλου, υποψήφιου διδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και

Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

«Μία ὑπῆρχεν, ἡ ἐν τῷ ᾍδῃ ἀχώριστος,

καὶ ἐν τάφῳ, καὶ ἐν τῇ Ἐδέμ,

Θεότης Χριστοῦ, σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι,

εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων·

Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.»

Χριστός ανέστη! Στην αρχή, ο Θεός δημιούργησε το φως, τις ημέρες και τις νύκτες του ουρανού και της γης. Με την ανάσταση του Κυρίου, η «μία των Σαββάτων», αναδείχθηκε σε φωτοχυσία αστείρευτη φωτός καινού, ιλαρού και αγίου, σε κλητή και ανέσπερο ημέρα ουρανών καινών και γης καινής¹. Ο λίθος της παλαιάς παιδαγωγίας καταργήθηκε από την έγερση της Αγάπης, ο αστραπόμορφος άγγελος τον μετακίνησε μακριά². Δεν θα σταθεί ποτέ ξανά εμπόδιο, ο νόμος του Θεού είναι πλέον «γραπτὸς ἐν ταῖς καρδίαις»³.

Χριστός ανέστη! Στην αρχή του κόσμου, ο Θεός κατοίκισε τον άνθρωπο στον παράδεισο της τρυφής και της τέρψεως, στον περικαλλή εκείνο κήπο ανατολικά της Εδέμ⁴. Στο μέσο της Γης, τα Ιεροσόλυμα⁵, είναι οι άνθρωποι που τώρα μεταφέρουν το άχραντο σώμα του Θεού συνάμα και Ανθρώπου σε κήπο εγγύς του Γολγοθά, «ὅπου καὶ ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη»⁶, και το εναποθέτουν σε καινούργιο και ανέγγιχτο ταφικό μνημείο⁷.

Στον κήπο της παρακοής, ο Θεός ενέδυσε τους πρωτοπλάστους με «χιτῶνας δερματίνους», λίγο πριν οι τελευταίοι αναχωρήσουν οριστικά από τον παράδεισο όχι πλέον της χαράς και της ευφροσύνης, αλλά του παραπικρασμού⁸. Στον κήπο στο μέσο της Γης, είναι οι άνθρωποι τώρα που «σινδόνι καθαρᾷ καὶ ἀρώμασι θείοις»⁹ προετοιμάζουν τον άπνουν Ιησού για την κηδεία και την ταφή Του.

Στον κήπο της τρυφής, ο Αδάμ εισήλθε με την εντολή του «ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν»¹⁰, και έτσι να αυξάνεται, να πληθύνεται και να εξασκεί την κυριαρχική του εποπτεία σε όλη την υφήλιο¹¹. Στον κήπο της Αναστάσεως, ο Χριστός εισήλθε ως «κηπουρός» του αμπελώνα της καινής κτίσεως και απεργάστηκε θαυμαστά τη σωτηρία όλης της οικουμένης¹². Τα θηρία οδηγήθηκαν από το Θεό ενώπιον του Αδάμ για να τα ονομάσει και με τον τρόπο αυτό να υποδηλωθεί η ηγεμονία του επ’ αυτών¹³. Στο μέσο της Γης, η κουστωδία του «θηρίου», με το οποίο ο Χριστιανισμός θα κληθεί να αναμετρηθεί ήδη από την αρχή της εμφάνισής του¹⁴, περιστοιχίζει και φυλάσσει τον τάφο του Κυρίου. Από τους διώκτες του, τα θηρία, ο Χριστός κλήθηκε περιπαικτικά «᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν ᾿Ιουδαίων»¹⁵. Με την ένδοξη ανάστασή του, η επιγραφή αυτή της ανομίας θα υπερυψωθεί στο «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», σε σύμπαντα τα επουράνια και τα επίγεια και τα καταχθόνια¹⁶.

Στον κήπο της τέρψεως, ο Αδάμ κλήθηκε να ζήσει συμβιωτικά, όχι μόνος. Δόθηκε σε αυτόν σύντροφος ισότιμος, σάρκα από τη σάρκα του. Και έζησαν μαζί η Εύα με τον Αδάμ χωρίς ποτέ ούτε εκείνος, ούτε κανένας άλλος άνδρας να γνωρίσει το μυστήριο του τρόπου της δημιουργίας της¹⁷. Στον κήπο της αναστάσεως, ο Χριστός, μόνος εγείρεται τριήμερος με την ευδοκία του Θεού Πατρός και τη συνέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Μόνος εγείρεται, χωρίς την σύμπραξη ή συμμετοχή αγγέλων ή ανθρώπων κατά την υπερφυή και μοναδική εκείνη στιγμή. Ανίσταται ηγεμονικά αλλά πολιτεύεται κοινωνικά, ως «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς», που αριθμούν ως η άμμος της θαλάσσης¹⁸.

Ύπνωσε ο Αδάμ για να κτισθεί η Εύα, η μητέρα όλων των ζώντων αλλά και των νεκρών της γης¹⁹. «Σαρκὶ ὑπνώσας» ο Χριστός, ανέδειξε την Εκκλησία Του σε παστάδα θεοπρεπούς αθανασίας και ζωής ακατάλυτης. Στον κήπο της παραβάσεως, ο αρχαίος δράκων μετέδωσε στους πρωτόπλαστους τον θανατηφόρο ιό της αμαρτίας. Στον κήπο της Αναστάσεως, ο Εσταυρωμένος «όφις» αποκαθιστά τις κόρες της Εύας και τους γιούς του Αδάμ, τις Μυροφόρες και τους Αποστόλους, από παραβάτες σε αυτόπτες μάρτυρες του πρωτευαγγέλιου της κοσμοχαρμόσυνής Του εγέρσεως.

Μετά την πτώση, ο Θεός μάταια αναζητούσε τους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ²⁰. Στον κήπο της Αναστάσεως, ο Θεάνθρωπος είναι τώρα εκείνος που αναζητείται εναγωνίως από τα λογικά πλάσματά Του, τα οποία με τρόμο και θαυμασμό επιχειρούν να ψηλαφίσουν το μυστήριο κραυγής που συντελέστηκε²¹. Την προπατορική αμαρτία διαδέχθηκε η αρά²². Την ανάσταση του Κυρίου ακολούθησε η ευλογία και η συμφιλίωση, με πρώτη τη συγχώρηση των Μαθητών και του Πέτρου²³.

Ποταμός καθαρός και κρυστάλλινος είχε τις πηγές του στον παλαιό παράδεισο της Εδέμ «ἐκεῖθεν ἀφορίζόμενος εἰς τέσσαρας ἀρχάς»²⁴. Η αγία και αιώνιος ζωή, τα καθ ημάς «Σάββατα Σαββάτων»²⁵, αναβλύζουν από τον πανάγιο και θεοδόχο τάφο του Κυρίου και διαπορθμεύονται μέσα από τα τέσσερα θεία και ιερά Ευαγγέλια σε όλα τα έθνη, σε όλους τους αιώνες.

Χριστός ανέστη!

[1]Αποκ. 21:1.

[2]Ματθ. 28:2.

[3]Ρωμ. 2:15.

[4]Γεν. 2:8.

[5]Τα Ιεροσόλυμα και μάλιστα ο Ναός της Αναστάσεως αποκαλούνται συχνά στην παράδοση της Εκκλησίας «μέσον» και «ομφαλός» της Γης. Πρβλ. Ψαλμ. 73:15 και Χρυσάνθου Νοταρά «Ιστορία και περιγραφή της Αγίας Γης και της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ», εκδ. Αντωνίου Βόρτολι, Ενετίησιν 1727, σ. 9. Δωρεάν διαθέσιμο στην εφαρμογή Google Books [21-04-2020].

[6]Αποκ. 11:8.

[7]Ιω. 19:38-42.

[8]Γεν. 3:21.

[9]Από την Ακολουθία του όρθρου του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου.

[10]Γεν. 2:15.

[11]Γεν. 1:28-30.

[12]Ιω. 20:14-15.

[13]Γεν. 2:19-20.

[14]Πρβλ. Αποκ. 13:1-10. Υπονοείται η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τα πειθήνια οργάνά της.

[15]Ιω. 19:19.

[16]Φιλ. 2:5-11.

[17]Γεν. 2:18-25.