Παπαχρήστου Νίκος - δημοσιογράφος, διαχειριστής του www.amen.gr

Ο Νίκος Παπαχρήστου είναι δημοσιογράφος εκκλησιαστικού ρεπορτάζ και τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει και διαχειρίζεται το Amen.gr - Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων, που πρόκειται για ένα δίαυλο πληροφόρησης σχετικά με τα εκκλησιαστικά δρώμενα και εμπεριέχει μία εμπεριστατωμένη θεώρηση της εκκλησιαστικής επικαιρότητας, καθώς και άρθρα, γνώμες και συνεντεύξεις από αξιόλογες προσωπικότητες. Η συνεργασία μας με το amen μας τιμά ιδιαιτέρως και μας δίνει το έναυσμα να συνεχίσουμε και να εξελίξουμε την προσπάθειά μας. Παρακάτω παρατίθεται ένα άρθρο του κυρίου Παπαχρήστου, που δημοσιεύτηκε το 2015 στο Amen.gr.

Η "ηθική νομιμοποίηση" της περιουσίας της Εκκλησίας

Το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας ήρθε πάλι στην επικαιρότητα με την δημόσια πρόταση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου να τύχει της βοήθειας του κεντρικού Κράτους η Εκκλησία, για να αξιοποιήσει την περιουσία των φορέων της με σκοπό την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημόσιου χρέους

Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει ποικίλες αναγνώσεις και ερμηνείες της δήλωσης του Αρχιεπισκόπου, από τις πιο ανενημέρωτες π.χ. «η Εκκλησία θέλει έτσι να αποφύγει την φορολογία της περιουσίας της», ερμηνεία που αγνοεί την πραγματικότητα[1], μέχρι τις πλέον καχύποπτες. Σε αυτές που κάνουν καχύποπτη ανάγνωση ανήκει η ερμηνεία ότι η ηγεσία της Εκκλησίας φαίνεται να αναγνωρίζει ότι κατέχει περιουσία, την οποία κανονικά θα έπρεπε να κατέχει στο Κράτος, και για τον λόγο αυτό υπόσχεται ως αντάλλαγμα, σε περίπτωση που έχει την βοήθειά του στην αξιοποίησή της, την συμβολή των εσόδων στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.

Τι έγραφε ο Καθηγητής Κουμάντος

Η ουσία αυτής της άποψης συμπυκνώνεται πολύ συνεκτικά σε ένα άρθρο του μακαριστού καθηγητή αστικού δικαίου Γιώργου Κουμάντου στο «Βήμα» την 4/5/1981, που ανέφερε για την περιουσία της Εκκλησίας : «Ένα μεγάλο μέρος αυτής της περιουσίας, ίσως το μέγιστο προέρχεται από δωρεές κατά την Τουρκοκρατία, για να μην πάρουν τα κτήματα οι κατακτητές. Οι Τούρκοι δε σέβονταν την περιουσία των Ελλήνων αλλά σέβονταν την περιουσία της Εκκλησίας. Έτσι η Εκκλησία εμφανίζεται ως θεματοφύλακας περιουσιών που της δόθηκαν από κατατρεγμένους Έλληνες για να τις φυλάξει και να τις διασώσει. Έτσι όμως, η ιδιοκτησία που υπάρχει κατά τους νομικούς κανόνες, βρίσκεται ηθικά υπονομευμένη: τα κτήματα αυτά ανήκουν ουσιαστικά στο εθνικό σύνολο. Θεμελιώνεται, λοιπόν, ηθικά το δικαίωμα της Πολιτείας να αξιώσει την απόδοση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που τυπικά είναι «γραμμένα» στο όνομα της Εκκλησίας και των άλλων εκκλησιαστικών νομικών προσώπων. Είναι συνεπώς απαράδεχτο αυτά τα ακίνητα να τα διαχειρίζονται, σχεδόν σαν ατομική τους περιουσία, όσοι καταφέρνουν να ανεβούν σε κάποιο υψηλό αξίωμα, εκκλησιαστικό ή μοναστηριακό. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις φτάνει να αναρωτιέται κανείς μήπως υπάρχουν ασεβείς, που παρακινούνται στην επιλογή της εκκλησιαστικής σταδιοδρομίας από την ελπίδα να φτάσουν κάποτε σε βαθμίδες αρκετά υψηλές, ώστε να δίνουν τη δυνατότητα διαχείρισης μεγάλων περιουσιών με ελάχιστο έλεγχο. Έτσι όμως διαφθείρεται η ιεροσύνη που, αντί να είναι αποτέλεσμα προσωπικής κλίσης ή κλήσης από το Θεό, είναι πειρασμός του Μαμμωνά».

Η αλήθεια είναι ότι η παραπάνω άποψη αποτελεί ένα ιστορικό και πολιτικό «αφήγημα», που διαδόθηκε και μάλλον καθιερώθηκε μετά την Μεταπολίτευση στην κοινωνία, τον πολιτικό και επιστημονικό κόσμο της χώρας, με την εξαίρεση ίσως όσων έχουν ψάξει το ζήτημα καλύτερα από λόγους επιστημονικής ενασχόλησης ή προσωπικής αναζήτησης.

Διαβάστε περισσότερα πατώντας εδώ.