Δούνα Ζωή - φωτογράφος

Κατάγομαι από την Εύβοια και μεγάλωσα στην Αθήνα,περιοχή Ζωγράφου. Τελείωσα το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ.

Η θάλασσα είναι η μεγάλη μου αγάπη-δεν την αποχωρίζομαι ποτέ-ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την φωτογραφία κι αγαπώ εξίσου την ποίηση και το θέατρο...γενικώς πάντα με ενδιέφεραν τα καλλιτεχνικά.

Φωτογραφίες της Ζωής Δούνα με θέμα τα Καλάβρυτα (Μέγα Σπήλαιο - Αγία Λαύρα)

Μια από τις πιο εντυπωσιακές περιοχές της Αχαΐας είναι αυτή που καλύπτεται από τον ορεινό όγκο του Χελμού.Η όμορφη και γραφική κωμόπολη των Καλαβρύτων είναι χτισμένη σε υψόμετρο 750 μέτρων στους πρόποδες του Χελμού,ενώ απέχει 77χλμ. από την Πάτρα και 190χλμ.από την Αθήνα. Η περιοχή αποτελεί τουριστικό προορισμό για χιλιάδες επισκέπτες τόσο τους χειμερινούς όσο και τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η άφιξη στα Καλάβρυτα θυμίζει στον επισκέπτη ότι το ταξίδι στην ομορφιά και την ιστορία συνεχίζεται. Το ειδυλλιακό φυσικό περιβάλλον και η ποικιλία της βλάστησης συνδυάζονται αρμονικά με τους παραδοσιακούς οικισμούς και την ιστορία των Καλαβρύτων.

Κατά την αρχαιότητα, στη θέση των Καλαβρύτων βρισκόταν η πόλη Κυναίθα που καταστράφηκε από τους Αιτωλούς και ξαναχτίστηκε επί Ρωμαιοκρατίας από τον αυτοκράτορα Ανδριανό. Στις αρχές του 13ου αιώνα πέρασε στα χέρια των Φράγκων ενώ το φρούριο του οποίου ερείπια δεσπόζουν μέχρι σήμερα πάνω από την πόλη των Καλαβρύτων είναι από τα σημαντικότερα μεσαιωνικά κάστρα της Πελοποννήσου. Το κάστρο έχει συνδεθεί με την οικογένεια Παλαιολόγων.

Τα Καλάβρυτα έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης κατά των Τούρκων, το Μάρτιο του 1821. Στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, στις 21/03/1821, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κήρυξε την επανάσταση, υψώνοντας το ιερό λάβαρο, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί από τους πολυτιμότερους Εθνικούς θησαυρούς.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, οι Γερμανικοί κατακτητές μπήκαν στα Καλάβρυτα και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα σημάδεψαν τα Καλάβρυτα. Στις 13/12/1943 τα Ναζιστικά Στρατεύματα εκτέλεσαν όλο των ανδρικό πληθυσμό 14 ετών και άνω και έκαψαν ολοσχερώς την πόλη. Ζωντανό μνημείο των τραγικών γεγονότων είναι ο “Τόπος Θυσίας” στο λόφο του Καπή, και το Δημοτικό σχολείο που στεγάζει το Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.

Info:Βικιπαίδεια,Οneiro-Zachlorous.gr,Kalavrita sites.

Η Ζαχλωρού είναι ένας πανέμορφος παραδοσιακός οικισμός, χτισμένος σε υψόμετρο 640 μέτρων, μέσα στο ξεχωριστό Φαράγγι του Βουραϊκού. Βρίσκεται σε απόσταση 12 χλμ. από τα Καλάβρυτα, στο μέσο της διαδρομής του οδοντωτού Διακοπτού-Καλαβρύτων.

Το όνομα Ζαχλωρού προήλθε από το Σλαβικό «Ζάγκλορο», που σημαίνει «πίσω από το βουνά».

Η Ζαχλωρού χτίστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, από κυνηγημένους περαστικούς που ήρθαν από τα χωριά της Ηπείρου στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοί της, ανέρχονται στους 112 περίπου και ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία

Από το σιδηροδρομικό σταθμό της Ζαχλωρούς ξεκινάει μονοπάτι, που συνδέει τη Ζαχλωρού με το Μέγα Σπήλαιο. Το μονοπάτι το χρησιμοποιούσαν την παλιά εποχή, όπου ο δρόμος προς το Μέγα Σπήλαιο δεν υπήρχε. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 45 λεπτά.

Το χωριό αγκαλιάζεται από το μεγαλύτερο δάσος του νομού Αχαΐας, από πεύκα, καστανιές, έλατα και προσφέρει στον επισκέπτη στιγμές ηρεμίας και γαλήνης.

Ένα αξιοθαύμαστο είδος λαϊκής αρχιτεκτονικής είναι οι Πύργοι & τα Πυργόσπιτα,έργα των Βαρβαριτών μαστόρων,που υπάρχουν στην Αχαΐα.Πρόκειται για κτίσματα με διάχυτη την οχυρωματική φροντίδα, σκοπός τους η προστασία αγωνιστών και των προυχόντων από κάθε είδους αυθαιρεσία των καιρών, γι' αυτό και ήταν άμεση η σύνδεση τους με τους Εθνεγερτικούς Αγώνες.

Στους Κάτω Λουσούς βρίσκεται ο πύργος της ιστορικής οικογένειας Πετιμέζα, που συνδυάζει την παράδοση των Βυζαντινών & Βενετσιάνικων κάστρων με τις ανάγκες μιας άνετης κατοικίας.

Η Ιερά Μονή Μέγα Σπηλαίου βρίσκεται στο 10ο χιλιόμετρο του δρόμου Καλαβρύτων – Πούντας – Ε.Ο. Πατρών – Αθηνών και είναι χτισμένη το 362, σε ένα εντυπωσιακό τοπίο στην είσοδο μιας φυσικής σπηλιάς σε ύψος 924 μέτρων.

Οι τοίχοι της εκκλησίας στο μοναστήρι καλύπτονται με νωπογραφίες από το 1653. Επίσης εκεί φυλάσσονται και χειρόγραφα Ευαγγέλια και άμφια

Η Μονή βρίσκεται δέκα χιλιόμετρα βορειανατολικά των Καλαβρύτων στο δρόμο που ενώνει την εθνική οδό Πατρών – Αθηνών με τα Καλάβρυτα, και είναι κτισμένη στο άνοιγμα ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου (απ' όπου και το όνομα της) της οροσειράς του Χελμού, επάνω από την απότομη χαράδρα του Βουραϊκού ποταμού σε υψόμετρο 940 μέτρων. Απόλυτα εναρμονισμένο με το άγριο και εντυπωσιακό τοπίο της περιοχής το οκταώροφο συγκρότημα της Μονής καθηλώνει και τον πιο αδιάφορο επισκέπτη. Το καθολικό της Μονής σκαμμένο στο βράχο, είναι ναός σταυροειδής, εγγεγραμμένος με δύο νάρθηκες. Ο κύριος ναός έχει τοιχογραφίες του 1653, αξιόλογα μαρμαροθετήματα στο δάπεδο, ξυλόγλυπτο τέμπλο κ.λ.π. ενώ στο νάρθηκα οι τοιχογραφίες ανάγονται στις αρχές του 19ου αιώνα.

Η Μονή η οποία θεωρείται η αρχαιότερη στην Ελλάδα, χτίστηκε το 362 μ.Χ. από τους Θεσσαλονικείς αδερφούς μοναχούς, Συμεών και Θεόδωρο. Ενώ οι δύο αδελφοί βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα είδαν ο καθένας ξεχωριστά μια οπτασία με την εντολή να μεταβούν στην Αχαΐα και να βρουν την Ιερή Εικόνα της Παναγίας από μαστίχα και κερί, φιλοτεχνημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Υστέρα από αλλεπάλληλες περιπλανήσεις και αποκαλυπτικά όνειρα, συνάντησαν εδώ το 362 μ.Χ. την κόρη Ευφροσύνη, βοσκοπούλα από το χωριό Γαλατά (Ζαχλωρού). Η Ευφροσύνη τους οδήγησε στο σπήλαιο που βρισκόταν η αναζητούμενη Ιερή Εικόνα, την οποία είχε ανακαλύψει νωρίτερα η ίδια θεία Βουλή, και με την οδηγία ενός τράγου από το κοπάδι της, που πήγαινε στο σπήλαιο για να πιει νερό από την πηγή που βρισκόταν εκεί. Η πηγή αυτή του σπηλαίου - μαρμάρινη κατόπιν - αποτελεί σήμερα, το γνωστό με το όνομα «η Πηγή της Κόρης», άγιασμα, ενώ η Ευφροσύνη τιμάται ως Αγία. Η Ιερή Εικόνα, σύμφωνα με την παράδοση, βρισκόταν δίπλα στην πηγή και φυλασσόταν από ένα φοβερό δράκο ο οποίος σκοτώθηκε από κεραυνό όταν επιτέθηκε στους δύο μοναχούς που προσπαθούσαν να καθαρίσουν το ιερό χώρο από την πυκνή βλάστηση. Στη συνέχεια οι δύο μοναχοί κατασκεύασαν μικρόν Ναό και μερικά μικρά κελιά με την συνδρομή του πλήθους των πιστών, που συνέρρεαν δια να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Πολλοί μάλιστα από τους πιστούς παρέμεναν για άσκηση. Σιγά-σιγά η Μονή έγινε μία από τις πλέον «πολυμονάχους Μονάς» και γνώρισε μεγάλη ακμή και αίγλη. Ο αρχικός ναός σωζόταν μέχρι το 1934, οπότε και καταστράφηκε από πυρκαγιά. Στην περιουσία της Μονής περιλαμβάνονταν ακίνητα στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στη Θεσσαλονίκη, και μεγάλες εκτάσεις στην Αχαΐα και την Ηλεία, τα λεγόμενα "Μετόχια". Η Μονή καταστράφηκε τουλάχιστον τέσσερεις φορές από πυρκαγιές, το 840, το 1400, το 1640 και το 1934. Πάντοτε όμως η Αγία Εικόνα σωζόταν με τρόπο θαυμαστό. Ο Αυτοκράτορας Ανδρόνικος ο Γέρων ξανάχτισε το μοναστήρι το 1285 μετά από πυρκαγιά.

Το Μέγα Σπήλαιο έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξεγέρσεις κατά των Τούρκων. Το 1770 ο

μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος επικεφαλής ενόπλων πολιόρκησε τα Καλάβρυτα. Τότε ο ηγούμενος της Μονής Μ. Σπηλαίου με άλλους μοναχούς και με τον σταυρό ανά χείρας πήγε στα Καλάβρυτα όπου μεσολαβώντας κατόρθωσε να παύσει η πολιορκία και να αποχωρήσουν ασφαλείς οι Τουρκικές οικογένειες. Χάρη σ' αυτή την πράξη του ηγουμένου, όταν κατόπιν κατεστάλη η επανάσταση και ορδές Αλβανών λεηλατούσαν την Πελοπόννησο, η Μονή κατόρθωσε να διασωθεί και ταυτόχρονα να σώσει και πολλές ζωές Ελλήνων.[1] Κατά την Επανάσταση του 1821 η Μονή αποτέλεσε φάρο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού αλλά και κέντρο αντίστασης κατά των κατακτητών και παρότι δέχτηκε πολλές επιθέσεις, ποτέ δεν κατακτήθηκε. Το γεγονός που ξεχώρισε ήταν η απόκρουση της επέλασης του Ιμπραήμ τον Ιούνιο του 1827. Ιστορική ήταν η απάντηση του τότε ηγούμενου Δαμασκηνού στους Τούρκους: «… δια να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον… αν έλθεις εδώ να μας πολεμήσεις και μας νικήσεις, δεν είναι μεγάλο κακόν, διότι θα νικήσεις παπάδες, αν όμως νικηθείς… θα είναι εντροπή σου…». Και πραγματικά αναγκάσθηκε να αποσυρθεί χάρη στη γενναία άμυνα από τους Πετμεζαίους και τον Φωτάκο.

Στους νεότερους χρόνους καταστράφηκε πάλι από πυρκαγιά και ανοικοδομήθηκε το 1937, έχοντας τεθεί υπό την αιγίδα του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ που θεμελίωσε και τη νέα πτέρυγα. Το Δεκέμβριο του 1943 τα Ναζιστικά στρατεύματα λεηλάτησαν το μοναστήρι και εκτέλεσαν 16 άτομα, επισκέπτες, υποτακτικούς αλλά και μοναχούς. Ακόμη εννέα μοναχοί εκτελέστηκαν στη θέση Ψηλός Σταυρός. Τα εναπομείναντα κελιά από την πυρκαγιά του 1934, πυρπολήθηκαν. Μετά τον πόλεμο ανεγέρθηκαν νέα κτίρια.

Το Ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας βρίσκεται 5 χλμ. από τα Καλάβρυτα και ιδρύθηκε το 10ο αιώνα από έναν ερημίτη. Κάηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους το 1585 και το 1827 και από τους Γερμανούς το 1943. Αργότερα επαναοικοδομήθηκε στη σημερινή του θέση και μορφή.

Το 1821 αποτέλεσε το κέντρο της Εθνεγερσίας κατά των Τούρκων με την ύψωση του Λαβάρου και την ορκωμοσία των αγωνιστών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.

Ο πολυτιμότερος θησαυρός που βρίσκεται στο μοναστήρι είναι το Λάβαρο της ορκωμοσίας των αγωνιστών του 1821, η πρώτη δηλαδή σημαία του Ελληνικού Έθνους, ο Επιτάφιος του 1754 κεντημένος στη Σμύρνη, η εικόνα του Αγίου Γεωργίου κεντημένη στην Κωνσταντινούπολη από την Κωκώνα του Ρολογά, Ευαγγέλιο δωρισμένο από την αυτοκράτειρα της Ρωσίας Αικατερίνη Β’ τη Μεγάλη, τα χρυσοκέντητα άμφια του Παλαιών Πατρών Γερμανού, εγκόλπια, ξυλόγλυπτοι σταυροί και λειψανοθήκες αγίων.

Επίσης, ανάμεσα στα ιερά κειμήλια είναι η κάρα του Αγίου Αλεξίου, πολιούχου της Μαρτυρικής Πόλης των Καλαβρύτων, που γιορτάζει στις 17 Μαρτίου. Υπάρχουν επίσης, η κάρα του Αγίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος, του Αγίου Παντελεήμονος, της Αγίας Παρασκευής, των Αγίων Αναργύρων κλπ.

Επιπλέον, πολύ σημαντικά είναι τα 3.000 έντυπα που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη της Μονής από τα οποία το παλαιότερο χρονολογείται από το 1502.

Στους πρόποδες του όρους Βελιά και σε υψόμετρο 933 μέτρων.Η Μονή Ιδρύθηκε από έναν συνασκητή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, το μοναχό Ευγένιο, το 961 μ.Χ. Η αρχική της θέση ήταν 300 μ. περίπου ΝΔ της σημερινής στην τοποθεσία "Παλαιομονάστηρο", όπου και σώζεται το πρώτο Καθολικό της Μονής, ένας δίκλιτος σταυρεπίστεγος ναός στο στόμιο σπηλιάς με δύο σειρές τοιχογραφιών. Αυτή η πρώτη μονή καταστράφηκε ολοσχερώς από φωτιά το 1585. Στη συνέχεια, η Μονή έμεινε έρημη για 15 χρόνια ώσπου κάποιος Καλαβρυτινός ράπτης ονόματι Ιωάννης, απογοητευμένος από τις απιστίες της συζύγου του, αποφάσισε να αφήσει τα εγκόσμια και να ξαναχτίσει τη μονή της Αγίας Λαύρας. Το 1689 η μονή μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση. Μια πρώτη εικόνα της μονής έχουμε από την σχεδίαση του Ρώσου μοναχού Barsky ο οποίος την επισκέφτηκε το 1745. Το νέο Καθολικό της είναι τρίκογχο, αγιορείτικου τύπου, κτίσμα (μονόκλιτο, με τρούλο χωρίς στηρίγματα). Η Μονή δοκιμάζεται το 1715 (Β' Τουρκοκρατία) και κυρίως στα Ορλωφικά. Το 1826 ο Ιμπραήμ πυρπόλησε το μοναστήρι αλλά οι μοναχοί είχαν προλάβει να το εγκαταλείψουν και να πάρουν μαζί τους τα περισσότερα κειμήλια. Ανοικοδομήθηκε στα 1828, με την ίδρυση του νέου Καθολικού (του τρίτου κατά σειρά) στον τύπο της βασιλικής με τρούλο, ερειπώθηκε από το σεισμό της 24ης Ιουλίου 1844 και χτίστηκε πάλι το 1850. Στις 14 Δεκεμβρίου του 1943 πυρπολήθηκε ή Μονή και εκτελέστηκαν από τους Ναζί όσοι μοναχοί δεν είχαν εγκαταλείψει το μοναστήρι. Τέλος, το 1950 αναστηλώθηκε στη σημερινή της μορφή. Η Μονή στην πορεία της υπήρξε πατριαρχική, σταυροπηγιακή, «βασιλική» και απέκτησε μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία, ενώ κατά καιρούς προσκολλήθηκαν σ' αυτήν μικρότερες Μονές (Αγία Τριάς, Φιλοκάλη κ.ά.) με αποτέλεσμα στη μεγαλύτερη ακμή της να έχει περίπου 1000 μοναχούς.

Ο πολυτιμότερος θησαυρός που βρίσκεται στο μοναστήρι είναι το λάβαρο της ορκωμοσίας των αγωνιστών του 1821 (το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης του Ναού), η πρώτη, δηλαδή, σημαία του ελληνικού έθνους που βρίσκεται σε περίοπτη θέση μαζί με τα όπλα των αγωνιστών του 1821.

Σύμφωνα με μερικές πρωτεγενείς πηγές την 25 Μαρτίου 1821 έγινε τελετουργική θρησκευτική κήρυξη της Επανάστασης στη Μονή, όταν ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε τους συγκεντρωμένους επαναστάτες και ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στο θόλο του ιστορικού Ναού της Αγίας Λαύρας. Κατ' άλλες πηγές η ίδια τελετή έγινε στις 23 Μαρτίου πάλι στην Αγία Λαύρα και κατ' άλλους στην Πάτρα. Ιστορικοί του 20ού αιώνα θεωρούν ότι αυτό είναι θρύλος, βασισμένοι κυρίως στο ότι δεν αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Π. Πατρών Γερμανού. Λεπτομέρειες της δοξολογίας και ορκωμοσίας βρίσκονται στο έργο του Γάλλου φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ, σε ομιλία του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου που ανέφερε δημοσίως και δημοσίευσε ότι ήταν παρών στην τελετή, σε επιτάφιο ομιλία του Καλλίνικου Καστόρχη (1789-1877) για τον αγωνιστή Χριστόδουλο Μελετόπουλο και στην αυτοβιογραφία του οπλαρχηγού Βασ. Πετιμεζά. Επίσης υπάρχει μια πρώιμη ζωγραφική απεικόνιση (1836) σκηνής ορκωμοσίας από Βαυαρό ζωγράφο βασισμένη σε διηγήσεις αγωνιστών, η οποία όμως αναφέρει ότι αυτό έγινε στη Βοστίτσα (Αίγιο). Τελετουργική κήρυξη της επανάστασης στη Μονή αναφέρεται και σε είδηση της εφημερίδας Journal de Savoie (φύλλο της 15-6-1821, ανταπόκριση από Βιέννη), χωρίς να αναφέρει ημερομηνία.

Παρά τις περί θρύλου απόψεις ορισμένων ιστορικών, ο θρύλος διαδόθηκε καθώς συνέδεε τη γιορτή του Ευαγγελισμού με την Επανάσταση και μέχρι πρόσφατα διδασκόταν στα σχολικά εγχειρίδια.

Στην Μονή Αγ. Λαύρας έγινε η τελετουργική κήρυξη της επανάστασης κατά την προκαθορισμένη ημερομηνία, την ημέρα του Ευαγγελισμού, όπως αναφέρει και ο αγωνιστής Βασίλης Πετιμεζάς...

Παλαιών Πατρών Γερμανός.

--------------

Κατά τον Μάρτιο του 1821, καθώς πλησίαζε η κήρυξη της Επανάστασης, το μοναστήρι της Αγ. Λαύρας χρησίμευε ως χώρος συγκέντρωσης προεστών της Αχαΐας και άλλων παραγόντων της Επανάστασης, μεταξύ των οποίων και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Από το τέλος Μαρτίου όλοι οι προεστοί και αρχιερείς της Πελοποννήσου είχαν προσκληθεί στην Τρίπολη από τον καϊμακάμη (αναπληρωτή του Χουρσίτ) δήθεν για διαβουλεύσεις. Ο Γερμανός και οι περί αυτών προεστοί και αρχιερείς αρνήθηκαν να μεταβούν στην Τρίπολη και κινούνταν γύρω από τα Καλάβρυτα. Στις 10 Μαρτίου, μετά από ένα τελευταίο τέχνασμα κωλυσιεργίας, συγκεντρώθηκαν στην Αγία Λαύρα (μεταξύ άλλων και οι Ανδρέας Λόντος, Ασημάκης Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, ο επ. Κερνίκης Προκόπιος κ.ά.) από όπου αντάλλαξαν ορισμένες επιστολές με τον καϊμακάμη ο οποίος προσπαθούσε να τους πείσει να μεταβούν στην Τρίπολη. Οι αρχιερείς και προεστοί συσκέφτηκαν και αποφάσισαν ότι έπρεπε να αρχίσει η επανάσταση. Διασκορπίστηκαν σε περιοχές της Αχαΐας και άρχισαν τη στρατολογία. Ορισμένοι οργάνωσαν στρατόπεδο στην Μονή Ομπλού, κοντά στην Πάτρα, απ' όπου θα άρχιζε η επίθεση για την κατάληψη της πόλης. Το σύνθημα για την έναρξη της επανάστασης μεταδόθηκε και σε άλλες περιοχές, όπως στον Κανέλλο Δεληγιάννη στη Γορτυνία και τον Γ. Πλαπούτα στην Καρύταινα. Την 21 Μαρτίου συγκεντρώθηκαν και πάλι στην Αγ. Λαύρα οι Σωτ. Θεοχαρόπουλος, Νικ. Σολιώτης, Ι. Παπαδόπουλος, Νίκος και Βασίλης Πετιμεζάς και αφού πήραν ένα μικρό κανόνι που υπήρχε στη Μονή και ως σημαία μια χρυσοκέντητη εικόνα της Παναγίας επιτέθηκαν κατά των Καλαβρύτων. Οι εκεί Τούρκοι υπό τον Αρναούτογλου παραδόθηκαν αμέσως. Την ίδια ημέρα (21 Μαρτίου) άρχισαν και στην Πάτρα οι πρώτες αναταραχές και οι Τούρκοι κλείστηκαν στο κάστρο. Η Μονή και τα Καλάβρυτα χρησίμευαν ως αποθήκη εφοδιασμού του στρατοπέδου που είχε σχηματιστεί στη Μονή Ομπλού. Την 23 Μαρτίου, σύμφωνα με επιστολή που σώζεται, οι Κερνίκης Προκόπιος, Ασημ. και Δημήτρης Ζαΐμης και Ιωάννης Παπαδόπουλος ζητούν από τον ηγούμενο και τους πατέρες της Μονής να ξεκινήσουν την επομένη ζώα και "κοπέλια" με εφόδια για τον Ομπλό.